Paris burning [Les mis] - Rozdział 2

Les Miserables – Enjolras/Grantaire - AU - Rozdział 1

Enjolras sądził, że Paryż był piękny.

Choć może powinno być to „wiedział” zamiast „sądził”, bo słowo to było zbyt słabe, by móc opisać uczucie, które go wypełniało. Była to próżność, oczywiście. Enjolras był pierwszym, by się do tego przyznać. Myśl, że on albo którykolwiek inny prosty obywatel, mógłby znać wygląd tego tajemniczego Miasta, była niedorzeczna. Najświetniejsze umysły, jakie Francja miała do zaoferowania, kłóciły się o jej lub jego istnienie jeszcze zanim Enjolras się urodził. Tym bardziej nie mógł nic wiedzieć o Paryżu.

A jednak wiara płynęła w jego żyłach, płonąc jasnym i gorącym płomieniem.

„Dlaczego miałby nie wierzyć?” zastanawiał się. Tak, to miasto było miksturą pretensjonalnych pałaców i obskurnych uliczek, ale wcielenie Paryża było zupełnie inną kwestią. Było ideałem, w który wszyscy wierzyli, a wiadomość o jego istnieniu była w stanie unieść ludność z bagna ubóstwa i korupcji, by poprowadzić ich w stronę lepszej egzystencji. Czy nie tak właśnie było z każdym potężnym Miastem? Czy to nie Ateny siedziały przy Sokratesie i Platonie, słuchając ich przemówień? Czy to nie Rzym zachęcała Da Vinciego do namalowania jego najwybitniejszych dzieł?

Jeśli Enjolras miałby być z sobą całkowicie szczery, to przyznałby, że to nie naukowe rozumowanie zaprowadziło go do tych wniosków. Były noce, kiedy wracał do domu z zebrań w kawiarni, płonąc tak mocno ideą rewolucji i uwolnienia Paryża z jego łańcuchów, że nawet w jego snach powietrze stawało się duszne. Śnił o żołnierzu u jego boku trzymającego go za dłoń albo o kobiecie z obnażoną piersią, z którymi prowadził lud do walki. Obydwoje piękni, obydwoje patrzący na niego.

Obudził się dysząc i po chwili doprowadził się do porządku, cały oblany rumieńcem wstydu. Przyjaciele, którzy drażnili się z nim o jego pozorną czystość i niewinność, zdziwiliby się teraz, widząc, jak brudnemu pragnieniu był winny. Potrząsnął głową i położył się z powrotem. W rzeczywistości nigdy nie znalazłby odwagi na zrobienie takiej rzeczy, nawet nie wyobrażał sobie, że Paryż mógłby obdarować go swoimi względami choćby na chwilę. Czuł się winny, że pozwolił sobie na zatracenie i zbezczeszczenie swojego wyobrażenia o Paryżu.  

Nie powie o tym nikomu. Zamiast tego skupi się na rewolucji. Nie chciał chronić  Paryża dla siebie i swoich samolubnych żądzy, ale dla dobra jego ludzi. To dobrze, że nie mógł wspominać o pięknie tego Miasta podczas swoich przemówień w kawiarni, nie z Grantairem wśród zebranych. Ostatnio, gdy popełnił błąd, mężczyzna śmiał się tak długo, aż zaczął płakać. Enjolras zazwyczaj nie dawał rozproszyć się temu pijaczynie, ale tamtym razem Grantaire był wystarczająco trzeźwy, by wysunąć kilka trafnych argumentów. Będąc idealistą, Enjolras zapomniał o poparzonych w licznych pożarach ramionach Londynu. O bliznach, które pojawiły się na twarzy Wiednia po tym, jak wiele jego dzieci poległo pod Austerlitz. O ponurych rysach Berlina z czasów, gdy podtrzymywał w ramionach konające miasta Świętego Imperium Rzymskiego (Enjolras nigdy o tym nie słyszał, ale Grantaire zdawał się wiedzieć, co mówi).

Od tamtego momentu Enjolras zadecydował, że nie będzie wspominał o Paryżu, jeśli nie znajdzie solidnego dowodu popierającego jego argument. Było to trudne zadanie, zważywszy na to, jak mało było o nim lub o niej wiadomo, a nawet Miasta nie chciały mówić o swoim zaginionym rodzeństwie. Jednak lepiej było fantazjować, niż mierzyć się z szyderstwem Grantaira. Był zdumiewająco złośliwy tej nocy. Enjolras przypuszczał, że ten cynik w ogóle nie wierzył w Paryż.

(Grantaire upił się o wiele bardziej niż zwykle tej nocy)  

Ale Enjolras… On wierzył tym samym płomieniem, który kiedyś skłaniał ludzi do czczenia Miast jako bogów. Nie mógł nic na to poradzić. Paryż był wszystkim, czego pragnął dla Francji. Mężczyzna ten był też jednym z najmniej zaskoczonych faktem, że Paryż jeszcze się nie ujawnił. To oczywiste, że on lub ona trzymała się z dala od mas, które tak ją zawiodły. Ludzie byli niegodni. Tak długo, jak mieli Króla i byli uciśnieni, byli niegodni. Paryż prawdopodobnie ukrył się gdzieś ze wstydu, gdy spostrzegł, czym się stali.

I pomyśleć, że wszyscy ci zaciekli żołnierze próbowali obwiniać Miasto za swoje porażki! Enjolras natychmiast uniósł się w gniewie, uderzony przez nagłą myśl. Wstał i narzucił na siebie ubrania, zanim zorientował się, że jest jeszcze późno w nocy. Ostatnio, gdy wbiegł do mieszkania Courfeyraca by pomówić o Paryżu, przeszkodził w delikatnej sytuacji i rzucono w niego butem.

Więc zamiast tego usiadł do swego biurka i zacząć pisać wściekłą żarliwością aż do samego rana. Pisał dla rewolucji. Jednak przede wszystkim pisał dla Paryża.

Tak, Enjolras wiedział, że Paryż był piękny.

____________________

Od autora: Punkty widzenia będą zmieniać się między Enjolrasem a Grantairem podczas całej historii.

Od tłumacza: To opowiadanie jest fanowskim tłumaczeniem fanfiction „Paris burning" autorstwa thecitysmith, które możecie znaleźć w oryginale tutaj. Polecam przeczytanie wersji angielskiej w pierwszej kolejności, ponieważ nawet najlepsze tłumaczenie nie odzwierciedli tego ogromnego kunsztu literackiego.