Pull Up, Pick Up [Assassin's Creed]

Assassin's Creed – Altair/Malik - Modern AU

Jednoręki kierowca, Tajemniczy Głos Z Głośnika i nocne zmiany w Drive-Thru McDonald's.
____________________

Od tłumacza: To opowiadanie jest fanowskim tłumaczeniem „Pull up, pick up" autorstwa tanyart, które możecie znaleźć w oryginale tutaj. Polecam przeczytanie wersji angielskiej w pierwszej kolejności, ponieważ nawet najlepsze tłumaczenie nie odzwierciedli kunsztu literackiego autora.

Od tłumacza.2: Miał być dzisiaj trzeci rozdział "Paris Burning", ale przypomniało mi się o tym właśnie ficu. Wiąże się z nim wspaniała historia, a mianowicie w sumie to nie taka wspaniała, to był po prostu pierwszy fic, jaki w życiu przetłumaczyłam. Dwa lata temu, na obozie literackim poznałam pewne dwie dziewczyny, które tak jak ja lubiły Assassin's Creed, a że już wtedy byłam zagorzałą fanką Altaira oraz Malika i dzielnie czytałam fici, postanowiłam przetłumaczyć im to opowiadanie, by razem ze mną mogły się jarać. Dwa lata minęły, odnalazłam ten plik na dysku za namową Ani (która nawiasem mówiąc była moim beta testerem, dziękuję Aniu :>) i przeczytałam go jeszcze raz, pamiętając, jak bardzo byłam z niego kiedyś zadowolona. Czytałam i płakałam. Ludzie, zawsze czytajcie dwa razy coś zanim to będziecie chcieli wysłać w świat. Korekta tego zajęła mi praktycznie połowę dnia, co obejmowało nie tylko poprawienie podstawowych błędów, ale sprawdzanie zgodności z oryginałem, która była momentami bliska zeru. Po gruntownej edycji już powinno być dobrze. Uff. No dobra, zabierajcie się do czytania.

____________________

Zapomnijmy, choćby na moment, że Malik nie powinien prowadzić. Nie powinno go tu nawet być, gdy siedzi tak uwięziony na siedzeniu kierowcy, z braciszkiem przewieszonym przez jego kolana, który wykrzykuje swoje pijane zachcianki do rdzawiącego pudełka z głośnikiem. Jest środek tygodnia, a Malik ma sprawdzian z nauk politycznych jutro z rana – technicznie rzecz biorąc dzisiaj, skoro jest już pierwsza w nocy – jednak nie mógł z czystym sumieniem pozwolić, by Kadar prowadził, wracając do domu z imprezy elitarnych studentów. Szczególnie, gdy jedzie ze swoimi okropnymi znajomymi. A przez to, że są tacy okropni, zmusili Malika by został ich szoferem na jedną noc. Jak to się stało, sam nie wie, jednak ma nadzieję, że istnieją okoliczności, które pozwalają jednorękiemu mężczyźnie prowadzić, gdy wszyscy inni w samochodzie postradali zmysły przez ilość alkoholu we krwi.

Czego Malik nie jest w stanie zrozumieć – jak zmusili go do zawiezienia ich do McDonald’sa? Biorąc pod uwagę, jak bardzo są pijani (i to, że jest to McDonald’s), Kadar i jego przyjaciele prawdopodobnie zwrócą wszystko, co zjedzą.

Menu jest zdecydowanie za jasne dla oczu Malika, a przez opary politycznych terminologii, które nadal unoszą się w jego myślach, wszystko wydaje się lekko surrealistyczne. Na ekraniku wyświetla się zdecydowanie zbyt dużo burgerów i zbyt dużo rzeczy, które zaczynają się od prefiksu Mc.

– Chcę jednego – Kadar ogłasza do głośnika.

– Jednego z czego? – męski głos, który odpowiada wydaje się płaski i niewzruszony, zupełnie jak Malik. Bratnia dusza, można powiedzieć. Tyle, że zamknięta w małym pomieszczeniu pełnym tłuszczu i zapachu spalonego oleju.

– Jednego ze wszystkiego – pomrukuje Kadar i zaczyna się śmiać, gdy wszyscy trzej jego przyjaciele na tylnych siedzeniach rechoczą przez jego przejaw genialnego poczucia humoru.

– Sir, zdaję mi się, że jest pan pijany i niepokoi mnie to, bo korzysta pan Drive-Thru, co sugeruje, że używa pan samochodu.

Świetnie, teraz Malik nie ma innego wyboru, jak tylko wtrącić się w tę rozmowę.

– Nope, to ja jestem ich szoferem.

– Bardzo mi przykro.

– Mi także – odpowiada Malik, wciskając Kadara z powrotem na jego siedzenie. – Po prostu daj mi cztery najtańsze zestawy i colę do nich.

– Dobrze – mówi głos, a na ekranie wyświetla się kwota do zapłacenia. – Proszę podjechać pod okienko drugie.

Właśnie tak robi Malik, zastanawiając się, jak ukryć swoją twarz, by nie umrzeć ze wstydu. Jednak w końcu to i tak się nie liczy – płaci kobiecie (do której definitywnie głos z głośnika nie należał), a ona wręcza mu jedzenie w papierowej torbie, nawet nie patrząc na niego i na Kadara, który razem ze swoimi popaprańcami wala się po samochodzie.

– Jesteś najlepszy, brachu – mruczy Kadar, łapiąc za torbę z jedzeniem.

– Ta, wisisz mi – odchrząkuje Malik, jednak zanim jest w stanie zmienić bieg, kobieta z okienka wyciąga w jego stronę parujący kubek kawy. Malik patrzy na nią przez moment, bijąc się z myślą o po prostu wzięciu go – boże, kawa naprawdę przydałaby mu się w tym momencie – lecz jego uczciwość wygrywa tę rundę. – Nie zamawiałem tego.

Kobieta strzela gumą do żucia i przenosi wzrok na miejsce w głębi kuchni za sobą, którego Malik nie jest w stanie zobaczyć.

– On twierdzi, że będziesz tego potrzebował.

Malik chce zapytać o imię, jednak kawa wylewa się z wieczka, gdy ją odbiera, a zanim mężczyzna przestaje wić się z bólu, dziewczyna zamyka mu okno przed nosem, nawet nie przepraszając. Dopiero potem przypomina sobie, że w zasadzie on też nie miał okazji, by podziękować.

Stawia kawę w stojaku na kubki, nieuważnie wycierając rękę o koszulę Kadara, który wyje i pyta, dlaczego on nie dostał żadnej kawy. Jednak Malik nie ma czasu, by o nim myśleć, bo koncentruje się na znalezieniu tezy do swojej pracy semestralnej (także na jutro).

Lecz kawa nadal jest gorąca, gdy wraca do domu i siada przed laptopem, więc przynajmniej tyle zostało mu z tej nocy.

* * *

Malik przeczytał gdzieś kiedyś, że powinno się jadać w fast-foodach raz na miesiąc, jeśli w ogóle. Jednak minął niecały tydzień, a on znowu przyjechał samochodem do McDonald’sa. Tym razem godzina jest rozsądniejsza niż pierwsza w nocy, a Kadar na szczęście siedzi już w domu i grzecznie uczy się chemii organicznej, okropnie głodując.

– Najtańszy zestaw z colą i powiększone frytki – mówi Malik, stukając palcami o kierownicę. Do takich rzeczy musi się posuwać, gdy nie chce się mu gotować.

– Och, to ty – odzywa się znajomy męski głos. – Znowu prowadzisz imprezowy samochód?

Malik jęczy, wszystko sobie przypominając, jednak mimo tego się uśmiecha.

– Nie dzisiaj – mówi, a po chwili szybko dodaje: – Dzięki za tę kawę ostatnim razem. Naprawdę pomogła.

– Kwota do zapłacenia to sześć dolarów i dziewięćdziesiąt cztery centy. Okienko drugie. Aha, i nie mam pojęcia, o czym mówisz. Ja nie daję darmowych kaw dla jakiś cierpiących szoferów. Jak ci to w ogóle przyszło do głowy?

– Och. To musiała być jakaś okropna pomyłka, w takim razie – mówi Malik, uśmiechając się szeroko.

W głośniku na chwilę zapada cisza, a gdy głos odzywa się ponownie, mężczyzna po drugiej stronie próbuje opanować śmiech.

– Oczywiście, sir. To nigdy więcej się nie powtórzy. Okienko drugie, proszę.

Malik podjeżdża zaciekawiony we wskazanym kierunku, jednak znowu ta sama kobieta bierze od niego pieniądze i wręcza mu jedzenie. Tym razem nie daje mu kawy, tylko strzela gumą do żucia.

Malik wraca do domu i rzuca torbę z jedzeniem na łóżko przed zapuchniętymi oczami brata, który od razu dziko rozszarpuje papier. Dziesięć opakowań z miodem wypada z torby, rozsypując się po podłodze.

– Dlaczego wziąłeś tego aż tyle? – pyta Kadar, zdziwiony.

– Nie wziąłem – burczy Malik, kręcąc głową i schyla się, by pozbierać wszystkie opakowania.

* * *

– To dlatego, że jesteś taki słodki – mówi głos, po czym jego nonszalancki ton staje się jakby zawstydzony. – Poza tym, to było zabawne.

– Łał – Malik mówi po dłuższej chwili. – Nie wiem, co jest gorsze – przekaz sam w sobie, czy fakt, że mówisz mi to dwa tygodnie później.

– Większość ludzi nazwałaby mnie czarującym – głos w głośniku wydaje się urażony. – A te dwa tygodnie to twoja wina.

Malik przewraca oczami.

– Nie mogę jeść w McDonald’sie codziennie. A skoro już o tym mowa, to zamawiam sałatkę Caesar.

– Wiesz, że sałatki są równie niezdrowe? Przytyjesz.

– Założę się, że twój kierownik cię kocha.

– Jestem najlepszym sprzedawcą, jakiego ma – mówi głos, umiejętnie przekazując sarkazm bez użycia jakichkolwiek widocznych emocji.– Moje usługi są bez zarzutu. Okienko drugie, dupku.

Malik podjeżdża i otrzymuje swoją niezdrową sałatkę oraz definitywnie niezdrowego McFlurry za darmo.

Po powrocie do domu daje go Kadarowi. Jemu nie grozi nabranie kilku nadprogramowych kilogramów.

* * *

Głośniki się popsuły.

– Nie słyszę cię! – krzyczy głos, donośnie jak dzwon, jednak najwidoczniej nie słyszy nic z tego, co mówi Malik. – Może gdybyś się wychylił—

Malik mruczy niezadowolony pod nosem i rozpina pasy. Zaciąga ręczny i otwiera okno, wyciągając głowę na zewnątrz.

– Kurczaki McNuggets! – krzyczy, zmieniając swoje zamówienie z każdym następnym wrzaskiem. – Te specjalne, za pięć dolarów! Boże, nie słyszysz mnie nawet bez głośników?! Głupi, głupi, niekompetentny nowicjusz!

– Cześć – odzywa się ponownie głos, a wszystko, co zamówił przez ostanie pięć minut wyskakuje na ekraniku z kwotą powyżej stu dolarów. Malik wpatruje się pusto w wyświetlacz. – Spójrz za siebie.

Malik obraca się i widzi małą, czarną, półsferyczną kamerkę mrugającą do niego. Mężczyzna żałuje, że nie ma obu rąk, ale jeden środkowy palec też wystarczy.

– Jesteś pierdolnięty.

– Okienko drugie, proszę!

***

– Kiedy wyślesz mnie wreszcie do okienka pierwszego? – pyta Malik, patrząc, jak rozświetla się wyświetlacz . Zapomina, co przed chwilą zamówił, ale to już nie jest ważne. – Czy ono w ogóle istnieje?

– Och, nie. Nie mogę tego zrobić, sir. Okno pierwsze jest dla specjalnych klientów. A minął już miesiąc, Maria się za tobą stęskniła.

– Za pierwszym razem wylała na mnie kawę.

– Jest taka urocza, nieprawdaż?

Nagle inny głos pojawia się w tle, a Malik poznaje go po charakterystycznym strzeleniu gumą do żucia.

– Umiera z ciekawości, by spytać o twoje imię! – śmiech Marii da się słyszeć ponad dźwiękami rzucania słuchawkami po całej kuchni.

– Okno drugie – cedzi przez zęby pierwszy głos, a potem linia się urywa.

Malik podjeżdża i wręcza Marii kartę kredytową.

* * *

Może to trochę dziwne dla Malika, jednak do Drive-Thru wraca trzy dni później, z kartką po brzegi zapisaną bazgraniną różnych zamówień i wskazówek, kto co chce jeść.

Głos z głośnika brzmi neutralnie, choć Malik domyśla się, że mężczyzna po drugiej stronie jest zaskoczony.

– Dobrze, a więc: trzy zestawy piątki, jedna bez pomidora, jedna bez ogórka z tych bez pomidora, i jedna z pomidorem. Jedna jedynka, dodatkowa sałata i ser, ale tylko kanapka, nie cały zestaw. Dwie szóstki, bez sosu w jednej. Cole do wszystkich, plus dodatkowa kawa i dwa ciastka z jabłkami. Jest jakaś impreza dziś w nocy, czy coś?

Ekran Drive-Thru rozświetla się jak jakaś szalona gra wideo i pierwszy raz, odkąd Malik zaczął rozmawiać z Tajemniczym Głosem Z Głośnika, stwierdza, że jest on naprawdę dobry w swojej pracy.

– Zajęcia grupowe – mówi Malik – I tym razem się śpieszę.

– Nie nazywamy tego fast-foodem bez powodu, Malik – odzywa się głos, tym razem jakoś bardziej zadowolony z siebie niż kpiący, jak zazwyczaj. – Okienko pierwsze, proszę.

Malik gwałtownie odpala samochód.

* * *

– Nie byłem w stanie cię nawet zobaczyć – burczy niezadowolony, dwa tygodnie później.

– Może gdybyś zamówił mniej, nie niósłbym tylu toreb zasłaniających mi twarz – mówi głos z przekąsem. – Co mogę ci dziś zaoferować?

– Jedno ciastko czekoladowe – mówi Malik sarkastycznie.

– Pięćdziesiąt centów. Okienko drugie!

Malik uderza czołem o klakson na kierownicy.

* * *

– Dla dziewczynki czy chłopca?

Przez chwilę Malik stara sobie przypomnieć, że mówią o zabawkach z Happy Mealu.

– Chłopca – mówi, odwracając się do kamery. Uśmiecha się.

W głośniku zapada cisza, zupełnie jakby głos także próbował sobie przypomnieć, o czym mówią.

– Fajnie – Tajemniczy Głos Z Głośnika odpowiada inteligentnie i zapomina powiedzieć Malikowi, by podjechał do okienka drugiego.

* * *

Malik uczy się w swoim pokoju, gdy do pomieszczenia wchodzi Kadar z cheeseburgerem w dłoni. Mężczyzna krzywi się na ten zapach. Zaczyna mieć szczerze dość McDonald’sa.

– Nigdy nie uwierzysz, co się właśnie stało – mówi Kadar, opierając się o framugę drzwi.

– Niech zgadnę, pojechałeś do McDonald’sa i jakiś wariat flirtował z tobą przez głośnik.

Kadar uśmiecha się.

– Dokładnie. Używałeś mojego samochodu?

– A jeśli nadal to robię?

– Malik, masz jedną rękę.

– Pozwalałeś mi prowadzić już wcześniej – odpowiada, odrywając się na chwilę od pisania notatek.

– To było raz, trzy miesiące temu i byłem pijany – Kadar zażenowany pociera kark dłonią.

– Trzy miesiące? – pyta Malik, podnosząc głowę akurat, by dostać opakowaniem po cheeseburgerze w twarz.

– Tak, więc przy okazji mógłbyś zamówić Romantyczny Obiad Dla Dwojga z dodatkowymi Spacerami Po Plaży, jak następnym razem będziesz kradł mi samochód – prycha Kadar.

Malik odkłada powoli długopis.

– Co?

– To powiedział mi ten gościu z Drive-Thru, zanim zorientował się, że nie mówi do ciebie. Spytał, kiedy wreszcie zamówisz Romantyczny Obiad Dla Dwojga z dodatkowymi—

– Słyszałem za pierwszym razem i nie stało się to choćby trochę mniej żenujące.

– Co nie? – mówi Kadar radośnie. – Nie jestem jakimś tam koneserem męskiego piękna, ale jak dla mnie, to znalazłeś tam sobie całkiem niezłego chłopaka.

To, o wiele bardziej niż wszystko inne, wytrąca Malika z równowagi.

– Widziałeś go?

– A ty nie? W ogóle znasz jego imię? O mój boże, nie znasz. Nazywa się—

– Kradnę twój samochód – oświadcza Malik, przerywając Kadarowi. Zatrzymuje się przed drzwiami i wyciąga rękę, w niemym oczekiwaniu.

Kadar śmieje się, rzucając mu kluczyki.

* * *

Kiedy Malik dojeżdża pod Drive-Thru, wyciąga głowę przez okno i macha do kamery. Nie patrzy nawet na ekran, gdy zamawia zestaw pierwszy z colą.

– To wszystko? – pyta głos dziwnie profesjonalnym tonem. Nie zdziwiłoby to Malika, gdyby nie wiedział, co wcześniej stało się z Kadarem.

– Ta. Jakoś nie mam dzisiaj ochoty na Romantyczny Obiad Dla Dwojga z dodatkowymi Spacerami Po Plaży.

Głośniki praktycznie emanują niemym zażenowaniem. Nawet wyświetlacz jest pusty.

– Twój brat – głos załamuje się na każdym słowie – jest kłamcą i okropną osobą.

– Okienko pierwsze? –pyta Malik słodko.

– Okienko pierwsze.

* * *

Człowiek, którego Malik widzi przez okno nie jest tym, którego się spodziewał.

– Nastawiałem się na starego, łysiejącego, otyłego gościa – przyznaje. – Ale masz przynajmniej plamę tłuszczu na koszuli.

– A ty masz jedno ramię. Jak ty w ogóle prowadzisz?

– Bardzo ostrożnie z wieloma szerokimi zakrętami.

Malik patrzy na mężczyznę. Tajemniczy Głos Z Głośnika ma złote oczy, bliznę przecinającą usta, a cała jego twarz jest daleka od bycia poważną. Ale Malik nie poświęca zbyt dużej uwagi detalom, bo głos jest mu bardziej znajomy. Spogląda na identyfikator przypięty na koszuli.

– Altair – czyta. Powaga z jego twarzy od razu znika, a zamiast niej pojawia się lekki uśmiech.

– Witaj w McDonald’s, Malik – mówi Altair, wychylając się przez okno. – Czy mogę przyjąć twoje zamówienie?

Malik nienawidzi głupich tekstów na podryw, jednak ten może zaakceptować, bo Altair czekał na ten moment bardzo długi czas. Ostatecznie zamawia Zestaw Randkowy z dodatkowymi Filmami, Muzyką i Tańcem.

I jest to jedyna rzecz, którą Malik kiedykolwiek ponownie zamówi w McDonald’sie.