Paris burning [Les mis] - Rozdział 3

Les Miserables – Enjolras/Grantaire - AU - Poprzednie rozdziały

Grantaire wiedział, że był brzydki.

Nawet jego imię było brzydkie, choć odrzucił je wiele lat temu. Parys – bezużyteczny syn. Nie tak szanowany jak Hektor, nie tak przerażający jak Achilles, nie tak kochany (ha!) jak Patrokles. Nie, to on był tym, który kradł, rozpoczynał wojny oraz przyczyniał się do śmierci wszystkich, których kochał, by potem samemu umrzeć w hańbie i zapomnieniu.

Więc teraz był Grantairem. To powszechne, proste imię zabrał od żołnierza, który jako pierwszy zaoferował trochę płynnej odwagi chłopcu, który (jak myślał) był młodym, nerwowym rekrutem te wszystkie wieki temu. Grantaire nawet już zapomniał, która wojna to była. Zapamiętał tylko łagodne oczy żołnierza. Umarł za swoje miasto, razem z rzeszą innych. Wrzucili ich do ziemi. „To było zwycięstwo” – Grantaire pamiętał słowa Króla – „Śmierć była dla nich zaszczytem”. W takim razie dlaczego nie ma nawet grobów tam, gdzie polegli? Grantaire pamiętał jak przez mgłę, że przyjął to imię jako protest. Chciał, by łagodne oczy i bezcelowa śmierć mężczyzny coś znaczyły.

Teraz wiedział, że nazwa ta była tylko kolejną rzeczą, którą ukradł wraz z jego życiem.

Cóż, było to trochę bardziej ponure, niż jego codzienna melancholia. Grantaire spojrzał podejrzliwie na butelkę w swojej ręce. Była tak samo beznadziejna jak zawsze, a raczej to on był tak samo beznadziejny.

Oczywiście nie zawsze taki był. Kiedyś kochał świat. Pamiętał, z jakim zapamiętaniem pochłaniał filozofię i sztukę, marząc, by ludzie przybywali do Paryża – do niego – by się inspirować. By zakochać się w nim, w ziemi, budynkach, niebie, a nawet w sobie nawzajem. By kochać tak, jak on kochał swój naród. A kochał go tak bardzo, że chciał dać mu cały świat.

Teraz… Cóż. Przypuszczał, że to jednak dobrze, iż był w połowie zbudowany z katakumb. Mógł znaleźć w sobie pustkę i zepchnąć w dół, w dół, w dół, w ciemność wszystko, by już nigdy tego nie odnaleźć. Grantaire znowu pociągnął z butelki, a świat się rozmazał.

Jakiś czas później otworzył oczy. Promienie słoneczne wdzierały się do pokoju przez zamknięte okiennice. Intuicja podpowiadała mu, że było kilka godzin przed zmrokiem, co oznaczało, że spóźnił się na zebranie Przyjaciół Abecadła.

Prawdę mówiąc, nie chciał tam iść. Cierpiał, widząc jak ludzie go kochają, naprawdę kochają. Cierpiał, próbując sprawić, by jego przyjaciele go znienawidzili, mimo że nadal mówili o Paryżu głosami pełnymi nadziei. Cierpiał, bo nie miał innego wyboru. Był Miastem. One nie miały własnej woli. Były zmuszone, by zostać i patrzeć, jak ich naród buduje je i niszczy z taką samą łatwością. Miasta były niewolnikami kaprysów swoich ludzi.

(A on nadal ich kochał)

Grantaire pił dalej. Choć alkohol znieczulał ból blizn, które krzyżowały się na jego plecach, nie był w stanie zagłuszyć jego marzeń. Desperacko pragnął, by przestali w niego wierzyć, jednak jednocześnie bał się, że kiedyś rzeczywiście to zrobią.

Czy nie miał prawa, by marzyć o lepszym jutrze? Jakiś cichy głos w jego głębi wrzasnął, zanim alkohol zdołał go utopić. Czy wszystkie Miasta nie miały do tego prawa? Pamiętał kilka z jego listów do innych Miast, zanim zupełnie przestał się z nimi komunikować, błagając o ciszę. Być może był głupcem, ufając tym, którzy kiedyś zapewne będą jego wrogami, jednak ta wieczna, paląca samotność zmusiła go do odezwania się do innych Miast. W końcu ludzie nigdy nie byliby w stanie zrozumieć znaczenia tych snów.

Snów, które wskazywały im drogę. Snów, które miały dać im nadzieję lub ich ostrzec. Wszyscy wiedzieli, co oznaczały statki kotłujące się w brzuchu Londynu w jej koszmarach, a dzięki wizjom o sobie nawzajem, Wiedeń i Budapeszt nieśmiało zaczęli rozmawiać. Nawet mały Waszyngton namalował rysunek lecącego mężczyzny i uśmiechającego się księżyca ze swoich marzeń, choć jego młodość sprawiała, że znaczenie ich było trochę bardziej abstrakcyjne, niż zawsze.

Ale Paryż… Paryż śnił o Enjolrasie.

____________________

Od autora: Nie zapomnijcie sprawdzić mojego tumblra (thecitysmith), pełnego faktów i headcanonów o Miastach!

Od tłumacza: To opowiadanie jest fanowskim tłumaczeniem fanfiction „Paris burning" autorstwa thecitysmith, które możecie znaleźć w oryginale tutaj. Polecam przeczytanie wersji angielskiej w pierwszej kolejności, ponieważ nawet najlepsze tłumaczenie nie odzwierciedli tego ogromnego kunsztu literackiego.

Od tłumacza.2: Zdecydowałam się tłumaczyć "Les Amis" na tak jak w polskim przekładzie książki, czyli "Przyjaciele Abecadła" mimo tego, że brzmi to poniekąd gorzej.

Od tłumacza.3: Długo (?) wyczekiwany trzeci rozdział. Mam nadzieję, że ktoś nadal to czyta (wiem, że przynajmniej jedna osoba to czyta - dziękuję Julianie za ponowną korektę). W czwartym i piątym rozdziale zaczyna się wartka akcja i konfrontacja bohaterów, więc wreszcie odejdziemy od tych długaśnych opisów i flashbacków (choć ich w dalszych rozdziałach także będzie trochę). Jednak na to raczej będziecie musieli poczekać, bo rozdziałów przetłumaczonych na przyszłość mam trzy, ale w korekcie obecnie dopiero jeden, więc dużo czasu minie, zanim pojawią się na blogu. Może wyrobię się na Gwiazdkę (hehe).