Situational Irony [Les mis] - Rozdział 2

Les Miserables – Enjolras/Grantaire - Modern AU - Rozdział 2  - A World, Aligning

Grantaire miał niesamowitą umiejętność powstrzymywania się przed mówieniem rzeczy, których za chwile mógłby pożałować.

____________________

Od tłumacza: To opowiadanie jest fanowskim tłumaczeniem drugiego rozdziału „Situational Irony" autorstwa Ryssabeth, które możecie znaleźć w oryginale tutaj. Polecam przeczytanie wersji angielskiej w pierwszej kolejności, ponieważ nawet najlepsze tłumaczenie nie odzwierciedli tego ogromnego kunsztu literackiego.
Od tłumacza.2: Boże, tyle czasu minęło odkąd tutaj coś wstawiłam (ponad dwa miesiące), ale dużo się u mnie działo. Teraz jednak powracam z siedmioma przetłumaczonymi tekstami, ale bez korekty (tutaj nadmienię, że ten tekst także Ernest poprawiał Ernest, za co dziękuję). Sześć z nich jest do tej serii (i kończy jej cykl), a jeden jest crackiem (oczywiście z Les mis, bo jakby inaczej). Jak zawsze przepraszam za brak updatów do Paris Burning, ale do tego trzeba się bardziej skupiać, a te tutaj tłumaczenia traktuję jako sposób na rozpisanie się i odstresowanie :') Anyway, zapraszam do czytania i komentowania :) 
____________________

– Wyglądasz, jakbyś czegoś potrzebował – ktoś szepcze nad nim.

Enjolras odrywa więc wzrok od swojego podręcznika (słowa i tak zaczęły się już zlewać) i unosi brew na widok Grantaira stojącego przed nim z rękami w kieszeniach.

– Czego, och błagam, powiedz, dokładnie?

Grantaire jest znajomym Mariusa, a Enjolras widuje go ostatnio coraz częściej i częściej, bo wszyscy spotykają się po lekcjach żeby uczyć się do testów końcowych.

– Mojego numeru telefonu – mówi spokojnie, ale jego dłonie nie opuszczają kieszeni, co zdradza podenerwowanie.

– Naprawdę? – Enjolras opiera policzek na dłoni. – Spróbuj mnie przekonać. Dlaczego chciałbym mieć twój numer, Grantaire, przyjacielu Mariusa, studencie sztuki antycznej z zamiłowaniem do alkoholu?

– Wyczytałeś to z mojego profilu na serwisie randkowym? – niemal nie może powstrzymać się od uśmiechu. – Cóż, po pierwsze, czekałem dwa tygodnie żeby użyć na tobie tego głupiego tekstu na podryw, więc może zastanowiłbyś się nad niedawaniem mi kosza tak szybko? – podnosi dwa palce – po drugie, to nie tak, że pytam cię o popełnienie związku, tylko ledwie o popełnienie wymiany tego, co dzisiejsza młodzież nazywa digits.

Enjolras parska śmiechem i szybko zasłania dłonią usta.

– Dzisiejsza młodzież? Wyjąwszy ciebie?

– Gdybym chciał poprosić cię o numer jak prostak, powiedziałbym: hej, czy mogę twoje digits?”, ale oczywiście mam  trochę klasy i— i tak w ogóle, muszę się ogarnąć, przez tę całą rozmowę czuję się jak idiota— więc możesz powiedzieć: „gee, tak, Grantaire, totalnie możesz dostać mój numer” albo: „nie, dzięki, przerażasz mnie”.

– Nie ma żadnych pośrednich opcji?

(Enjolras wcześniej nie zwracał zbytnio uwagi na Grantaira, ale zauważył jego niesamowitą umiejętność powstrzymywania się przed mówieniem rzeczy, których za chwile mógłby pożałować. A jednak—)

– Żadnego okresu próbnego?

– Nope – Grantaire przenosi wzrok na półki z książkami, uśmiechając się niepewnie. – Możesz dać mi albo złudną nadzieję albo zniszczyć moje marzenia. Przykro mi.

– To okrutnie niesprawiedliwe.

– Niesprawiedliwe jest to, że przez cały dzień chodzisz z tą aureolą na głowie, którą nazywasz włosami, a jakoś ja nie narzekam – zaczyna przestępować z nogi na nogę. Enjolras przechyla głowę, obserwując go. – Ale nie, spoko. Nieważne. Po prostu chciałem spytać— wiesz jak to jest.

Cofa się o krok—

—a Enjolras mówi krótkie „zaczekaj”, zanim podnosi długopis z zamkniętego zeszytu (w końcu przestał robić notatki godzinę temu).

Grantaire czeka.

– Daj mi swoją dłoń.

Grantaire posłusznie wysuwa ją przed siebie.

Enjolras podnosi się z siedzenia, chwyta nadgarstek Grantaira i zapisuje tam swój numer (upewniając się, czy na pewno jest czytelny). Odkłada długopis na zeszyt i rozsiada się z powrotem na krześle, obserwując, jak brunet wpatruje się w swoją dłoń.

– Huh – mówi Grantaire.

– Huh – odpowiada Enjolras.

– Nie sądziłem, że naprawdę dasz mi swój numer.

– Ten świat jest pełen niespodzianek. A teraz muszę się uczyć.

Grantaire kłania się przesadnie, wkłada dłonie do tylnych kieszeni spodni i znika między regałami pełnymi książek, nucąc cicho pod nosem.

+0133290065 Możesz żałować tej decyzji

+0133290065 Ale przekonamy się

+0133290065 A teraz przejdźmy do części drugiej

+0133290065 Chcesz iść na kawę?