Situational Irony [Les mis] - Rozdział 4

Les Miserables – Enjolras/Grantaire - Modern AU - These Moments I Had With You

Za chwilę będę z powrotem. 

____________________

Od tłumacza: To opowiadanie jest fanowskim tłumaczeniem czwartego rozdziału „Situational Irony" autorstwa Ryssabeth, które możecie znaleźć w oryginale tutaj. Polecam przeczytanie wersji angielskiej w pierwszej kolejności, ponieważ nawet najlepsze tłumaczenie nie odzwierciedli tego ogromnego kunsztu literackiego.

Od tłumacza.2: Dobry boże, jak to dobrze, że już koniec roku szkolnego. 
Od tłumacza.3: Hahah to się robi coraz bardziej smutne :'D Pamiętam jak to czytałam za pierwszym razem (oczywiście wszystko za jednym zamachem, bo nie mogłam się powstrzymać) - była późna noc, a ja klikałam 'następny rozdział' ze łzami w oczach. Ale i tak najgorsze jeszcze przed nami :> Anyway, jak zawsze dzięki Ernestowi za korektę i zapraszam do czytania i komentowania.

____________________

– Jaki film chcesz obejrzeć? – Grantaire woła z przedpokoju, a Enjolras słyszy szelest, gdy wkłada kurtkę, i metaliczny dźwięk zasuwania suwaka.

Po chwili pojawia się w zasięgu wzorku, jakby czekając na coś z nieśmiałym uśmiechem, a Enjolras nie jest w stanie się podnieść ani zaproponować pójścia z nim.

(– Zaczynasz coraz bardziej lubić tę kanapę, przyznaj się.

– Jestem zmęczony.

– Jesteś przywiązany.)

– Nieważne. Pasuje mi wszystko, co dzisiaj wybierzesz.

Grantaire śmieje się.

– Jesteś pewien, że się dobrze czujesz? Leżysz na kanapie, pozwalasz mi wybrać film – wylicza, marszcząc brwi z niepokojem. – Dobrze się czujesz?

– Ta, po prostu jestem zmęczony. Będę tutaj i będę się czuł doskonale, gdy wrócisz. Kocham cię.

(Zawsze jest coś specjalnego w sposobie, w jaki Grantaire mruży oczy, gdy Enjolras mówi to jako pierwszy– zawsze będzie w tym coś uroczego, mimo że od dziesięciu dni jest trzeźwy i wygląda na bardziej zmęczonego niż zawsze).

– Też cię kocham – Grantaire pochyla się nad kanapą, by złożyć pocałunek na ustach Enjolrasa i mówi: – Za chwilę będę z powrotem.

Wychodzi, pogwizdując, a Enjolras go nie powstrzymuje– zawsze spędza dużo czasu na wyborze filmu (nie możesz całować mnie na jakimkolwiek filmie), więc Enjolras ma czas na krótką drzemkę na kanapie, której nienawidzi.

Twarde poduszki wbijają się w jego plecy, gdy zasypia.

-

W wypożyczalni filmów nigdy nie ma tłumów, ale kobieta za kasą zna go i nie przejmuje się jego błądzeniem i myśleniem na głos. (Lubi prowadzić rozmowy z Enjolrasem, mimo że technicznie rzecz biorąc go tam nie ma, bo tym sposobem jest w stanie wydedukować, który wybór będzie najtrafniejszy albo przynajmniej akceptowalny).

Przegląda filmy (klasyczne, rewolucyjne, polityczne) i słyszy, jak Enjolras szepcze poirytowany za nim.

(– Przecież wszyscy wiemy, że wybierzesz „Pianistę”, po prostu to zrób.)

– Ćśś – odpowiada mu. – Musimy przejrzeć wszystkie możliwości, bo komuś nie chciało się wybrać.

Enjolras z wypożyczalni filmów prycha i w końcu cichnie.

Grantaire się nie śpieszy.

-

Enjolras budzi się o ósmej trzydzieści – półgodzinna drzemka dobrze mu zrobiła, choć plecy trochę go bolą (to przez sofę, to zawsze  przez sofę). Grantaire jeszcze nie wrócił (i nie wysłał jeszcze ani jednej wiadomości o tym dlaczego, och, dlaczego po prostu nie może wybrać czasami filmu, czy prosi za dużo?).

Enjolras odwraca się na drugi bok, wciskając twarz w poduszkę i ponownie zasypia.

-

Grantaire wybiera Pianistę, co nie powinno nikogo zaskoczyć. Jego oddech zamienia się w parę tuż przed zmarzniętą twarzą, gdy wraca do domu z pudełkiem przyciśniętym do piersi i z uśmiechem (któregoś dnia, myśli sobie, ten film wzruszy Enjolrasa do łez, mogę się założyć), choć boli go głowa i sucho mu w ustach. Cokolwiek do picia byłoby darem od niebios. Lub wręcz przeciwnie.

Walczy z bólem w sobie, z desperacką potrzebą alkoholu (bo to jest warte – naprawdę, prawdziwie jest), która dygocze w jego piersi.

Rozbłyska światło.

Spogląda przez ramię.

-

Przeciera oczy, spoglądając na swój telefon – prawie dziewiąta.

Enjolras ziewa, siadając (i przyklepując włosy, by Grantaire nie żartował z jego „łóżkowej fryzury”) i przeciąga się.

Jeśli to tyle zajmuje, Grantaire wybierze Pianistę.

(Pewnie jest przekonany, że wzruszy go do łez.

To mało prawdopodobne).

-

Ktoś musi zadzwonić do Enjolrasa.

Ja muszę zadzwonić do Enjolrasa.

Ktoś musi—

– O mój Boże, o mój Boże, o mój Boże, czy jesteś cały, o mój Boże.

Osoba, która w niego uderzyła, śmierdzi wódką. Na siedzeniu pasażera nadal leży w połowie pusta butelka.

Grantaire śmieje się, przygwożdżony do budki telefonicznej.

-

Telefon Enjolrasa dzwoni. Sięga za kanapę, by go wziąć, równocześnie wkładając kurtkę, by pójść po Grantaira (pewnie znowu cytuje film sam do siebie), albo przynajmniej spotkać go w korytarzu.

– Halo? Co mogę dla ciebie zrobić, Joly?

-

Słyszy długi, wysoki dźwięk.

-

Zatrzaskuje za sobą drzwi.